२० वर्ष सम्म, किताब र कापीका पानाहरु फेरेँ दिनौँ दिन हिडिरहेका बाटोहरु फेरेँ झोलाहरु फेरेँ सँगैँ, गाँउ देखि शहर सम्मका गल्लीहरु फरेँ वषौँ दिन लगाएका कपडाहरु पनि फेरेँ माथिल्लो कक्षा पुग्दै गर्दा, विभिन्न विद्यालय र शिक्षकहरु फेरेँ हरेक पलमा साथ दिने साथिहरु फेरेँ के गर्ने ? के नगर्ने ? भन्दै, नँया कुरा सिक्दै सल्लाह दिने सहकर्मी फेरेँ हिजो बुनेका सपनाहरु पनि आज आएर फेरेँ बाबाको शिरले टोपी फेर भनिरहेको छ आमाको कुहिनाले चोलि फेर भनिरहेको छ चुहिँने घरले छाना फेर भनिरहेको छ आफन्त र गाँउलेले पनि, म प्रतिको विश्वास कायम राख्दै अब, तिम्रै आशा छ भनिरहेका छन मन त हो भेटिरहने, तर पनि, गन्तव्य पुग्न ढिलो भएपछि, आज आएर तिम्रा यादहरुलाई पनि फेरेँ त्यसैले अब, तिमी सँग भेट्ने समय छैन ।