शिशिर दाहाल

पढाइ लाई निरन्तरता दिएर त्यसमै केही गरुँ कि ? पढाई सढाइ छोडेर केही ब्यवसाय पो गरुँ कि ? कसैले नदेख्ने कोहि न आउने ठाउँमा गएर अर्कै परिचय बोकेर पो बसुँ कि ? जब जिम्मेवारी हरु बढ्दै जान्छन एक्कासी, पढाई गर्दै गरेको मान्छेलाई जब जिम्मेवारी बोध हुँदै गर्छ नि तब , हाँस्दै गरेको मान्छेलाई भित्र बाट खुशी हुन रोकिदिन्छ यी अनि यस्तै सवालहरुले ।

अझ पनि बच्चा जस्तै गरी जिस्कँदै, बच्चा जस्तै गरी हिँडडुल साथी भाइहरु सँग गर्दै गरेको लाई एक्कासी जिन्दगी त बल्ल सुरु पो हुँद रहेछ भन्ने बोध गराइदिन्छ । उसले बुझेको हुँदैन कि आउने दिनहरुमा कति संघर्ष का बाटाहरु पार गर्नु छ उसले अझ

कोही साथीभाई घरबार बसाएर एक किसिमले अघि बढिरहेका हुन्छन, र कोही बिदेश होमी सकेका हुन्छन, कोही आफ्नै ब्यवसाय सुरु गरिरहेका हुन्छन त कोहि म जस्तै हुन्छन के गर्ने के नगर्ने अन्योलमा ।

धेरै कुराहरु भएर पनि केही बोल्न सक्दैन उसले !

बाघबजार, पुतलिसडक, कुमारीपाटी, बानेश्वरका चोक चोकमा खुलेका कन्सलटेन्सी,

भिता भितामा टाँसिएका अनेक होडिङ बोर्डहरुले , लोकसेवा पढाउने, कोचिङ ईन्स्टिच्युट हरुले बाटो हिँड्दा पनि चिच्चाइ चिच्चाइ बोलाइरहेका हुन्छन उसलाई ।

तर ऊ अन्योलमा हुन्छ, केही भन्नै सकिरहेको हुँदैन मनले अनेक भनिरहेको हुन्छ तर उसले गर्न केही सकिरहेको हुँदैन ।

न त ऊ कसैलाई केही सुनाउन नै सकिरहेको हुन्छ । दिन त जसो तसो बिताउँछ उसले, तर रात भएपछि सताउँछ उसलाई यही जिन्दगी का अनेक कुराले । सबैसँग भएर पनि एक्लै भइरहेको हुन्छ ऊ ।

कहिलेकाही त बोझ लाग्छ उसलाई जिन्दगी पनि कति परिवारकै भरमा बाँच्नु , कति माग्दै जानु आमालाई बस भाडाको लागि पैसा पनि भनेर , कति माग्नु आमालाई बाइकमा हाल्ने तेलको पैसा पनि भनेर । भलै परिवारले त्यस्तो बोझका रुपमा कहिल्यै लिएका हुँदैनन , तर सोच त आउँछ मनमा । अनि यही कुराहरुले थप्दै जान्छ जिम्मेवारी थपिएको भावना।

हो यही समय हो , यही समय जहाँ आँखा अघि अनेक

बाटोहरु देखिएका हुन्छन् तर रोज्न एकदम गार्ह्यो ।

दृढ भएर एउटा बाटो आज लिन सक्यौँ र यसमा चाहि केही गरेरै छाड्छु भन्ने संकल्पका साथ अघि बढ्न सक्यो भने आजको संघर्षले पक्कै भोली मिठो फल दिनेछ ।

लेखकको बारेमा

अरुणा ढकाल

लेखकबाट थप